ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ομιλία στους πανεύφημους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, του μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως π. Μελετίου Καλαμαρά

•                            
•                                                 

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Προβληματίζεσαι γιά τό σωστό καί τήν ἀλήθεια;

 

   Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας, λέει ὅτι ὁ Θεός ἔφτειαξε τή γῆ Παράδεισο. Ἡ ζωή ἐπάνω στή γῆ νά εἶναι Παράδεισος. Καί ὅποιος καταλαβαίνει ἀπό «θέλημα τοῦ Θεοῦ» καταλαβαίνει ὅτι ἡ ζωή ἐπάνω στή γῆ εἶναι ὄμορφη καί Παράδεισος.

Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι, δέν τό καταλαβαίνουν καί δέν τό ζοῦν ἐπειδή ἤ δέν τό ξέρουν ἤ δέν θέλουν καί δέν φροντίζουν νά τό μάθουν. Εἶναι μεγάλο κρίμα, ἕνας ἄνθρωπος νά μή θέλει νά μάθει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε, κάθε γενεά τώρα τελευταῖα, μερικά δισεκατομμύρια ἐπάνω στή γῆ. Δυό μεταξύ μας, δέν συνεννοούμαστε καί δέν συμφωνοῦμε. Πράγμα πού ἅμα θελήσομε νά τό σκεφτοῦμε καλά μᾶς πείθει ὅτι τό μυαλό μας, ὅσο καί νά μᾶς ἀρέσει, δέν βρίσκει τό σωστό καί τήν ἀλήθεια.

    Τό σωστό καί ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ἐπίτευγμα ἀνθρώπων.

Τό σωστό εἶναι ὁ Θεός. Ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός.

Ἀλήθεια καί σωστό εἶναι ἡ σχέση τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους.

Πῶς ὅμως πρέπει νά εἶναι οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεό;

Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι αἰώνιος, πάνσοφος, πανάγαθος, δημιουργός τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου, καί ἐμένα, τοῦ καθενός μας· πῶς πρέπει νά εἶναι ἡ σχέση μας;

   Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Γεμάτη εὐλάβεια καί ταπείνωση. Μέ εὐλάβεια καί μέ ταπείνωση, πρέπει νά εἶναι ἡ σχέση μας πρός τόν Θεό. Νά θέλομε νά μαθαίνομε τό τό θέλημά του. Νά τό ἀκοῦμε καί νά τό βάζομε μέσα στή καρδιά μας.

   Ἐρώτημα δεύτερον: Γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν ψάχνει γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Γιατί δέν ψάχνει γιά τήν ἀλήθεια; Καί μερικοί ἄνθρωποι μάλιστα, ὄχι μόνο δέν ψάχνουν, ἀλλά καί τήν κοροϊδεύουν τήν ἀλήθεια. Ὅπως ἐπί παραδείγματι ὁ Πιλάτος. Ὅταν ὁ Χριστός τοῦ εἶπε «Ἐγώ ἦρθα γιά νά μιλήσω γιά τήν ἀλήθεια», ὁ Πιλάτος τόν εἰρωνεύτηκε τόν Χριστό· καί τοῦ εἶπε: «καί τί εἶναι αὐτή ἡ ἀλήθεια;». Γιατί εἶχε πελαγώσει ψάχνοντας μοναχός του. «Καί τί ἐστιν ἡ ἀλήθεια;»

Ἔτσι καί σήμερα μερικοί εἶναι πελαγωμένοι σάν τόν Πιλάτο. Καί ὅταν ἀκοῦνε κάποιον νά μιλάει γιά ἀλήθεια, εἴτε λένε «ποιός ξέρει;», εἴτε τοῦ λένε ἄλλες χαζομάρες.

   Εἶπε ὁ Χριστός: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή». Μόνο μέ τό δικό μου τρόπο, ὅπως λέγω καί ὑποδεικνύω, ἄν ψάξει κανείς, θά βρεῖ τήν ἀλήθεια. Καί ψάχνοντας γιά τήν ἀλήθεια θά ρθεῖ σέ μένα. Γιατί ἐγώ εἶμαι «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή». Ἄνθρωπος πού θέλει νά ζεῖ μακρυά ἀπό τόν Χριστό δέν ζεῖ. Εἶναι πεθαμένος. Ψόφιος, ψοφίμι. Καλύτερα νά ἦταν καί σωματικά ψοφίμι, παρά νά εἶναι σωματικά ζωντανός, νά θεωρεῖ τόν ἑαυτό του, εὔρωστο, δυναμικό καί ἔξυπνο καί νά εἶναι χειρότερο ψοφίμι, ἀπό τά ψοφίμια πού ἔχουν σαπίσει καί βρωμᾶνε.

   Αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο λάθος στόν κόσμο.

Ὄχι καί νά ἀγνοήσω τόν Θεό…

Εἶπε ὁ Χριστός, ὅτι ὅταν θά ἔλθη τό Πνεῦμα τό ἅγιο θά ἐλέγξει τόν κόσμο γιά τρία μεγάλα θέματα. «Περί ἁμαρτίας καί περί δικαιοσύνης καί περί κρίσεως. Καί περί ἁμαρτίας μέν»  εἶπε ὁ Χριστός «ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ». Ἡ πιό μεγάλη ἁμαρτία δέν εἶναι οὔτε κἄν ὁ φόνος. Οὔτε κἄν ἡ μοιχεία, πού διαλύει ἕνα σπίτι, μιά οἰκογένεια. Οὔτε κἄν μιά ληστεία ἤ ἄλλα τέτοια. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία, λέει ὁ Χριστός, εἶναι ὅτι «οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ». Ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν ψάχνουν νά βροῦν τήν ἀλήθεια καί τό φῶς καί τόν Θεό. Τή σχέση τους μέ τόν ἀληθινό Θεό. Μέ τόν ἕνα καί μοναδικό Θεό.

   Πῶς γίνεται ὅμως ἀδελφοί νά τά βρεῖ κανείς αὐτά; Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Μέ τή μετάνοια.

Τί σημαίνει μετάνοια; Ἀλλάζω μάτια. Ἀλλάζω μυαλά.  Ἀλλάζω αὐτιά. Ἀλλάζω καρδιά. Ἀλλάζω σκέψη. Ἀλλάζω φιλοσοφία τῆς ζωῆς. Τοποθέτηση ἀπέναντι στή ζωή. Μετάνοια σημαίνει ἀλλάζω μυαλά. Τά μυαλά, ὅπως τά ἐννοῦμε μεταφορικά στήν γλώσσα μας. Ὄχι τοῦτο ἐδῶ πού ἔχει ἐδῶ μέσα ὁ ἐγκέφαλος. Ἀλλά μυαλά, σάν περιεχόμενο, σάν σκέψη. Αὐτή εἶναι ἡ μετάνοια.

   Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ψάχνει νά δεῖ πῶς θά διορθώσει τόν ἑαυτό του, εἶναι ταλαίπωρος ἄνθρωπος. Γιατί δέχεται στή ζωή νά πηγαίνει ἀπό κατρακύλισμα σέ κατρακύλισμα καί ἀπό λάθος σέ λάθος, καί μάλιστα σέ τέτοια λάθη πού κάποια μέρα θά στοιχίσουν τήν αἰώνια ζωή. Καί εἶναι πολύ μεγάλο τό λάθος τοῦ ἀνθρώπου πού χάνει ἐξ’ αἰτίας του, ἀπό μόνος του, ἀπό τά μυαλά του, τήν αἰώνια ζωή.

   Ὁ ἅγιος καί πανεύφημος ἀπόστολος Παῦλος στή ζωή του, πρίν γνωρίσει τόν Χριστό ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού εἶχε διαβάσει πολλά καί τά εἶχε μάθει καλά, καί τά εἶχε βάλει στή καρδιά του βαθειά, μέ φανατισμό. Ἀλλά ὁ φανατισμός καταστρέφει τήν ἀγάπη. Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Σαούλ, ὅπως τόν λέγανε τότε, γιά τίς ἰδέες του καί γιά τίς γνῶμες του, εἶχε πετάξει στό σκουπιδοντενεκέ τήν ἀγάπη. Καί ἔψαχνε γεμάτος φανατισμό, καί πάθος, λές καί ἤτανε Μπίν Λάντεν, ἤ 17η Νοέμβρη, νά βρεῖ τρόπο νά ξεπαστρέψει τούς ἀντιπάλους του. Ἔψαχνε, ἔψαχνε δυναμικά. Καί πῆρε μιά παρέα, καί ἄδεια ἀπό τόν Καϊάφα, πρόσωπο νά σοῦ πετύχει μέ τόσο «καλές ἀρχές» καί ἀπό τόν Πιλάτο, νά πάει νά ξεπαστρέψει τούς χριστιανούς πού εἶχαν δημιουργηθεῖ, μιά πρώτη χούφτα, στή Δαμασκό. Καί πήγαινε. Ὅσο περπατοῦσε, τόσο πιό πολύ αὔξανε τό πάθος του.

   Ἀλλά, ἐκεῖ πού πήγαινε, ἐπειδή ἀκριβῶς ὅποιος ἔχει τέτοιες ἰδέες καί φανατισμό δέν βλέπει μοναχός του καλά, βρέθηκε μπροστά του καί τοῦ ἔδωσε ἕνα ταρακούνημα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τοῦ φανερώθηκε μέσα σέ φῶς. Τόν εἶδε, καί ὁ Χριστός τοῦ εἶπε:

   -Σαούλ, Σαούλ, τί μέ διώκεις;

   Καί ὁ Σαούλ πού κατάλαβε ὅτι κάτι ἐξωγήινο εἶναι, ὅτι εἶναι θεϊκή ὄψη, θεϊκή ἐμφάνιση, βρέθηκε ἀπό τό ἄλογο πού ἦταν καβάλλα, γονατιστός στή γῆ· καί προσκυνώντας εἶπε:

   -Ποιός εἶσαι Κύριε; Ποιός εἶσαι Κύριε;

   Τοῦ ἀπάντησε:

   -Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός, ὁ Ἰησοῦς τόν ὁποῖο σύ διώκεις.

   Καί ὁ Παῦλος ἔσκυψε καί τόν προσκύνησε. Γιατί κατάλαβε ἀπό τό ταρακούνημα, πού τοῦ ἔδωσε μέ τήν ἐμφάνισή του, μέσα στό φῶς καί τή δόξα ὅτι εἶχε νά κάνει μέ τόν Θεό.

   Λέει σέ κάποιο ἄλλο σημεῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Μποροῦσα καί νά μήν σκύψω νά προσκυνήσω, μποροῦσα νά τόν ἀγνοήσω. Μποροῦσα νά τόν βλασφημήσω, ἀλλά «οὐκ ἀπειθής ἐγενόμην τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ». Τόση τρέλλα, δέν τήν εἶχα. Εἶχα τρέλλα καί γιά ἐξαγωγή. Ἀλλά ὄχι καί τόση ὥστε νά δῶ μπροστά μου τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί νά τόν παραμερίσω».

   Καί ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη πού ἐπίστευσε, πῆγε στή Δαμασκό καί βαπτίσθηκε ἀπό τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ, τόν ἅγιο ἀπόστολο Ἀνανία. Καί μετά ὁ Παῦλος μή ξέροντας ἄν τόν χρειάζεται ὁ Χριστός γιά τίποτα, παρότι τοῦ εἶπε «θά σέ κάνω ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν», ἀπεσύρθη καί ἐκρύβη στήν Ταρσό, καί στήν ἔρημο τῆς Ἀραβίας δεκατέσσερα χρόνια, καί ζοῦσε μοναχός. Ὅπως ζοῦμε καί ἐμεῖς ὁ καθένας μας, σάν μικροί ἄνθρωποι μοναχοί μας, καί προσπαθοῦμε μέ τίς προσευχές πού κάνομε τό βράδυ καί τό πρωί, μέ τίς νηστεῖες μας καί μέ τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, καί μέ τά καλά μας ἔργα, νά βρίσκομε τόν δρόμο γιά τήν ἀλήθεια καί γιά τό φῶς. Γιά νά γίνομε τοῦ Χριστοῦ δοῦλοι, μαθητές του.

Ἡ γλυκύτερη πνευματική ἐργασία

   Ἡ μεγαλύτερη ἀρετή γιά τόν κάθε ἄνθρωπο καί ἡ πιό δυνατή προσευχή εἶναι νά θέλει νά πηγαίνει καί νά στέκει κοντά στό Χριστό. Ὅποιος στέκει κοντά στό Χριστό, τόν βλέπει καί τόν καμαρώνει. Τί ἄλλο μπορεῖ νά κάνει; Κάνει τήν καλύτερη προσευχή. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἔχει μπροστά του ἕνα Σταυρό καί καμαρώνει τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, τό ὅτι κατέβηκε γιά μᾶς στή γῆ καί σταυρώθηκε γιά μᾶς, κάνει τήν ὀμορφότερη προσευχή. Καί ὅταν κανείς, κάθεται καί βλέπει τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δέν χορταίνει νά τήν βλέπει, καί σκέπτεται ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, κατέβηκε καί ἦρθε κοντά μας, γιά νά μᾶς διδάξει ἀπό κοντά, νά μᾶς πάρει ἀπό τό χέρι καί νά μᾶς ὁδηγήσει στόν Πατέρα του, αὐτή τήν καλωσύνη τοῦ Θεοῦ, δέν τήν χορταίνει.

Καί ὅσο καί νά στέκει μπροστά στήν εἰκόνα καί τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καί ἄν δέν λέει οὔτε μία λέξη, οὔτε «λυπήσου με», οὔτε «ἐλέησέ με», κάνει τήν πιό ὄμορφη καί τήν πιό γλυκειά προσευχή.

   Πότε θά μάθομε, νά ζοῦμε, μέ τήν σκέψη τοῦ Χριστοῦ, μπροστά στό Χριστό; Γι' αὐτό ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ ψαλμοί τοῦ προφήτη Δαυΐδ εἶναι γεμάτοι ἀπό τήν φράση: «πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ σου;» Πότε θά ρθῶ Χριστέ μου νά σταθῶ γιά λίγο μπροστά σου; Ὄχι μόνο νά σέ κοιτάζω. Νά μέ δεῖς καί σύ. Νά… μπορεῖς νά μέ βλέπεις.

   Πῶς κρυβόμαστε, καί δέν μᾶς βλέπει ὁ Χριστός;

Ὅταν κρυβόμαστε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί κάνομε πώς δέν καταλαβαίνομε τί ρόλο παίζουν τά ἔργα μας καί οἱ σκέψεις μας καί τά ἀφήνομε νά πηγαίνουν ὅπου θέλουν. Ὅταν ἀφήνομε ἔτσι τόν ἑαυτό μας, κρυβόμαστε ἀπό τόν Χριστό. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κρύφτηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα, ἔστειλαν οἱ ἀπόστολοι τόν Βαρνάβα καί τόν Σίλα στήν Ταρσό καί τόν πῆραν. Καί ἀπό κεῖ καί πέρα ὁ Παῦλος ὄργωσε ὁλόκληρο τόν κόσμο κηρύττοντας τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ. Ἐκοπίασε περισσότερο ἀπό ὅλους. Ἦρθε καί στήν Ἤπειρο. Ἦρθε καί στή δική μας περιοχή. Καί τήν εὐλόγησε καί τήν ἁγίασε καί τήν ἐφώτισε.

Αὐτό εἶναι τό μεγάλο πράγμα.

Ἀλλά πρίν νά ξεκινήσει, λέει ἡ Ἁγία Γραφή, τό λέει ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος, «ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα, ἱστορῆσαι Πέτρον». Πρίν νά ξεκινήσω νά κάνω τό ἔργο πού μοῦ ἀνέθεσαν, ἀνέβηκα στήν Ἱερουσαλήμ, νά πάω νά ἐξομολογηθῶ στόν Πέτρο.

Τί ἦταν ὁ Πέτρος μπροστά στόν Παῦλο; Ἕνα στουρνάρι, ἕνας ἀγράμματος.

Τί ἦταν Πέτρος μπροστά στόν Παῦλο;

Ὁ Χριστός τόν εἶχε ὁρίσει νά εἶναι ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας. Νά εἶναι ὁ πρῶτος τῆς Ἐκκλησίας. Πρῶτος τῶν ἀποστόλων. «Τί σημασία ἔχει, ποιός ξέρει περισσότερα καί ποιός ξέρει λιγότερα;» ἔλεγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέσα του. «Σημασία ἔχει ποιόν ἐξέλεξε ὁ Χριστός καί τί τόν ἔβαλε νά κάνει. Ἄλλωστε αὐτός ἔχει ἕνα προσόν μεγαλύτερο ἀπό ἐμένα. Ἐγώ μιά φορά τόν εἶδα τόν Χριστό. Αὐτός τόν ἔβλεπε κάθε ἡμέρα ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Φαντάσου τί ἔχει πάρει αὐτός ἀπό τήν μοναδική ἀληθινή σοφία, ἀπό τήν σοφία τοῦ Χριστοῦ. Καί πόσο εἶναι ἄξιος, ὁ πιό ἄξιος, εἶναι ἐκεῖνος πού θεωρεῖ μικρό τόν ἑαυτό του. Καί μεγάλο τόν Χριστό».

   Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅσο καί ἄν ἦταν μέγιστος, τό καταλαβαίνει ὅποιος διαβάζει τίς ἐπιστολές του, μέγιστος σοφός· καί κατά κόσμον καί κατά Θεόν, θεώρησε τόν ἑαυτό του μηδαμινό καί τιποτένιο μπροστά στόν ἀπόστολο Πέτρο, πού εἶχε γνωρίσει πιό καλά τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

   Καί εἶχε δίκιο, γιατί ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός. Ὅτι εἶναι ἔξω ἀπό τόν Χριστό, εἴτε τό θέλομε εἴτε δέν τό θέλομε, εἶναι λάθος. Καί ὅσο πιό πολύ αὐτό τό καταλαβαίνομε τόσο περισσότερο προσεγγίζομε καί ἐμεῖς τό φῶς.

   Κάποια φορά, ἦταν σέ ἕνα μεγάλο ἵδρυμα ἕνας ἄρρωστος λεπρός. Ὁ ὁποῖος λεπρός περιποιόταν ὅλους τούς ἄλλους, μέ καλωσύνη, μέ ταπείνωση, μέ ἀγάπη, μέ ὑπομονή. Τόν παίρνει ἕνας κατ’ ἰδίαν καί τοῦ λέει:

   -Σέ βλέπω ὅτι κάνεις τό ἔργο σου μέ πολλή αὐταπάρνηση. Πιστεύεις στό Χριστό;

   -Μέ ὅλη μου τήν ψυχή.

   -Ὁπωσδήποτε θά πᾶς κοντά του. Ὅταν θά πᾶς κοντά του, δέν ἔχεις κανένα παράπονο νά τοῦ κάνεις;

   -Τί παράπονο νά ἔχω ἐγώ ἀπό τόν Χριστό;

   -Ἄν ὄχι τίποτα ἄλλο, τοῦτο δῶ. Γιατί ἐσένα, τόσο καλό ἄνθρωπο σέ ἄφησε ἄρρωστο, ἐνῶ ἄν ἤσουνα γερός, θά ἔκανες τόσα καί τόσα περισσότερα, διπλάσια καί πολλάπλάσια; Ἔ, θά τοῦ τό κάνεις αὐτό τό παράπονο;

   Τοῦ ἀπάντησε:

   -Ὄχι. Ποτέ. Ποτέ. Στό Χριστό δέν ἔχομε παράπονο, ἀλλά μόνο προσκύνηση καί ἐμπιστοσύνη. Τόν Θεό,  δέν τόν ρωτᾶμε. Τόν Θεό μόνο τόν ἀκοῦμε. Καί τό πολύ-πολύ ἅμα ρωτᾶ κάποιους ἐκεῖνοι τοῦ ἀπαντᾶνε. Τίποτε ἄλλο. Καί ἐγώ, ὅταν θά πάω στό Χριστό, δέν ἔχω νά τόν ρωτήσω τίποτε ἀπολύτως. Παρά μόνο νά τόν προσκυνήσω καί νά τόν εὐχαριστήσω, γιατί μοῦ ἔδωσε τήν χάρη καί τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσω.

Κύριε, στό μυαλό μου θά πιστεύσω;

Καί τώρα νά γυρίσομε λιγάκι πρός τόν πανεύφημο ἀπόστολο Πέτρο, πού γιορτάζει μαζί μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο σήμερα. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἦταν μαθητής τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί μετά πῆγε καί ἔγινε μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Ἅγιος ἄνθρωπος. Ἀλλά ἀγράμματος καί ἀστοιχείωτος, τίποτε μόρφωση. Καί παρακολουθοῦσε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ.

   Μιά ἡμέρα ὁ Χριστός δίδασκε τούς μαθητές του, γιά τή Θεία Εὐχαριστία. Τούς ἔλεγε, ὅτι πρέπει νά τρῶνε καί νά πίνουν τό σῶμα του καί τό αἷμα του. Καί κεῖνοι παραξενευόντουσταν· «μᾶς πῶς εἶναι δυνατόν νά τρῶμε σῶμα καί αἷμα, σάρκες καί αἷμα κάποιου ἀνθρώπου;»

Τούς λέει ὁ Χριστός:

   -Ἄν δέν τρῶτε τήν σάρκα μου καί ἄν δέν πίνετε τό αἷμα μου, δέν θά ἀποκτήσετε καί δέν θά ἔχετε ζωή. Ζωή ἀληθινή, ζωή αἰώνια.

Μερικοί σκαναδαλίστηκαν καί ζήτησαν τρόπο νά φύγουν καί ἔφυγαν. Λέει ὁ Χριστός στούς ἄλλους:

-Μή καί ὑμεῖς θέλετε ἀπελθεῖν; Μπᾶς καί σᾶς, σᾶς κακοφαίνονται τά λόγια μου; Σέ τί πιστεύετε περισσότερο, στό νιονιό σας, ἤ στό δικό μου λόγο;

Τοῦ ἀπάντησε ὁ ἀπόστολος Πέτρος:

-Κύριε, τί εἶναι αὐτά πού λές; Σέ ποιόν νά πᾶμε; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου, σύ μόνο ἔχεις. Λόγια, πού ὅποιος τά ἀκούσει, θά πάει στήν αἰώνια ζωή.

Αὐτό τό δίδαγμα, αὐτά τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, εἶναι ἀπό τίς πιό ὄμορφες ὁμολογίες πού μπορεῖ νά βρεῖ κανείς στόν κόσμο.

Μιά ἀνάλογη ὁμολογία, διαβάζομε σ’ ἕνα βιβλίο πού ἔγραψε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, γιά τόν Βαρλαάμ καί τόν Ἰωάσαφ, ἕνα βασιλιά τῆς Ἰνδίας, πού ὁ γυιός του, ἀντί νά μείνει κοντά του καί νά τόν διαδεχθεῖ, ἔγινε χριστιανός καί ἔγινε ἀσκητής.

Μιά ἡμέρα τόν ἐκάλεσε κοντά του ὁ πατέρας του καί τοῦ λέει:

-Γιατί παιδί μου ἄφησες τά μεγαλεῖα πού εἶχες ἐδῶ καί τά ἀξιώματα πού θά ἔπαιρνες καί πᾶς καί κάθεσαι στήν ἄκρη τοῦ κόσμου καί περνᾶς ὅπως περνᾶς;

Ἀπάντησε ὁ γυιός στόν πατέρα:

-Ἄν θέλεις νά σοῦ πῶ, γιά νά καταλάβεις τί σοῦ λέω, πρέπει νά διώξεις μέσα ἀπό τό παλάτι σου τούς ἐχθρούς σου. Ὅταν ἔχεις τούς ἐχθρούς σου ἀγκαλιασμένους, καί κινδυνεύουν νά σέ φᾶνε, τί νά σοῦ πῶ ἐγώ; Ὅτι καί νά σοῦ πῶ, χαμένο θά πάει.

Τοῦ λέει ἐκεῖνος:

-Καί ποιοί εἶναι οἱ ἐχθροί μου, πού πρέπει νά τούς διώξω;

Τοῦ ἀπάντησε ὁ γυιός του, ὁ ἀσκητής:

-Ἡ γνώμη σου καί ἡ λαχτάρα σου. Τό μυαλό σου, ἡ ἰδέα σου καί οἱ πόθοι σου καί οἱ ἐπιθυμίες σου. Ἄν δέν βάλλεις τάξη σ’ αὐτά, δέν εἶσαι ἄξιος καί δέν θά καταλάβεις τίποτα. Καί ἄν σοῦ μιλήσω γιά τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί γιά τή σωτηρία τήν ὁποία βρῆκα καί τήν χορταίνω ἤ μᾶλλον δέν τήν χορταίνω, ὅσο καί ἄν Τόν πλησιάζω, χαμένα θά πᾶνε.

Ἰδού λοιπόν ἐρώτημα: Ἐσύ ἀδελφέ μου, ἐγώ, ὁ καθένας μας, ἔχεις διάθεση νά πετάξεις λίγο παραέξω, ἔξω ἀπό τό παλάτι τῆς ψυχῆς σου, ἀπό τό παλάτι τῆς ζωῆς σου, ἀπό τό παλάτι τοῦ ἑαυτοῦ σου, τίς λάθος γνῶμες καί λάθος ἐπιθυμίες, πού ὁδηγοῦν στοῦ διαβόλου τά μονοπάτια καί ὄχι στήν ὁδό τοῦ Χριστοῦ;

Ἅμα τό κάνεις, θά γίνεις καί ἐσύ μιμητής τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καί τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Πού πῆραν στά σοβαρά, τό ταρακούνημα πού τούς ἔκανε ὁ Χριστός μέ τά λόγια του, καί κατάλαβαν τή σχέση πού ἔχει τό μυαλό μας μέ τήν ἀλήθεια καί τήν σχέση πού ἔχει ὁ Χριστός μέ τήν ἀλήθεια. Καί προτίμησαν νά ἀφήσουν τόν ἑαυτό τους στήν ἄκρη καί νά ἀγαπήσουν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγωνίζονται σέ ὅλη τους τή ζωή νά κηρύττουν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί νά βιώνουν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Νά ἀξιώσει καί ἐμᾶς ὁ Θεός, ὁ Χριστός, μέ τίς πρεσβεῖες καί μέ τίς εὐχές τους νά γνωρίσομε καί νά γνωρίζομε μέρα μέ τήν ἡμέρα περισσότερο τό φῶς καί τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό φῶς καί τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου,

 

ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία. Ἔγινε στήν Κερασώνα στίς 28/6/2006

πηγη.zoiforos

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ

Ομιλία στο ευαγγέλιο της Δ΄ Κυριακής του Ματθαίου, του μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως π. Μελετίου Καλαμαρά

•                            
•                                                 

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ

(Ματθ. 8, 5-13)

Οἱ ἔσχατοι πρῶτοι

 

Ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο, ὅτι ἐνῶ πήγαινε ὁ Χριστός σέ μία πόλη, πού λεγόταν Καπερναούμ, πολύ πρίν φτάσει στήν πόλη, βγῆκε καί τόν συνάντησε ἕνας μεγάλος στρατιωτικός βαθμοῦχος, ἑκατόνταρχος. Ὁ ὁποῖος ἔπεσε στά πόδια του καί τόν παρακαλοῦσε νά πάει νά θεραπεύσει τόν ὑπηρέτη του. Ἕνα ἄνθρωπο δικό του, πού ἦταν ἄρρωστος.

Ὁ Χριστός τοῦ ἀπάντησε ἀμέσως μέ προθυμία:

   -Ἔννοια σου. Θά ρθῶ καί θά τόν θεραπεύσω.

   Ἀλλά ὅπως ἀκούσατε στό Εὐαγγέλιο, ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ ἀπάντησε:

   -Δέν εἶναι ἀνάγκη νά ρθεῖς Κύριε, καί δέν πρέπει νά ρθεῖς. Γιατί ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός. Ποῦ θά ρθεῖς; Σέ ποιό σπίτι θά μπεῖς; Ἀλλά εἰπέ μιά κουβέντα ἀπό δῶ πέρα, ἅμα θέλεις, ἅμα ἔχεις τήν καλωσύνη καί τήν εὐσπλαγχνία. Καί θά θεραπευτεῖ ὁ ὑπηρέτης μου.

   Φαίνεται πώς ὁ Κύριος τόν κοίταξε ἐκφραστικά σάν νά τοῦ ἔλεγε:

   -Τί εἶναι αὐτό πού λές;

Τοῦ ἀπάντησε:

-Τί λέω; Αὐτό πού ἄκουσες λέω Κύριε. Ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος. Ἄνθρωπος ἁμαρτωλός. Καί ἔχω ὑπό τήν ἐξουσία μου, ἐπειδή κάποιος μοῦ ἔδωκε τήν ἐξουσία, ἀπόκτησα ἕνα βαθμό μερικούς ἀνθρώπους. Μήπως ἔγινα καλύτερος ἀπό τούς ἄλλους ἤ μεγαλύτερος καί δυνατώτερος μέ τό βαθμό πού μοῦ ἔδωσαν; Καί ἀνοίγω τό στόμα μου καί λέω στόν ἕνα: «Ἔλα δῶ» καί τρέχει ἀμέσως. Λέω στόν ἄλλο «Πήγαινε ἐκεῖ καί κάνε αὐτή τή δουλειά», καί σκοτώνεται νά πάει νά τήν κάνει. Ἐσύ, πού δέν εἶσαι ἕνας ἄνθρωπος ἁπλός σάν καί ἐμᾶς. Καί τήν ἀρχή καί τήν ἐξουσία πού ἔχεις, δέν σοῦ τήν ἔδωσαν, δέν τήν ἅρπαξες, εἰπέ ἕνα λόγο ἀπό μακρυά. (Πόσο μακρυά νά ἦταν ἄραγε ἀπό τό σπίτι τοῦ ἑκατοντάρχου…) Καί θά γίνει. Γιατί ὅλα σέ ὑπακούουν.

   Ἄκουσε τά λόγια αὐτά ὁ Κύριος καί εἶπε στούς μαθητές του:

   -Τόσο καιρό γυρίζω στόν Ἰσραήλ. Καί μέσα σ’ αὐτό τό λαό, δέν βρῆκα τέτοια πίστη.

Τί ἦταν ὁ Ἰσραήλ; Λαός ἐκλεκτός. Πίστευαν στόν ἀληθινό Θεό. Κατάγονταν ἀπό τόν Ἀβραάμ, ἐκεῖνο τόν μεγάλο ἄνθρωπο τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης, τῆς καλωσύνης καί τῆς ἀφοσιώσεως στό Θεό. Ὁ ἑκατοντάρχης ἦταν εἰδωλολάτρης. Βρισκόταν στήν πλάνη, στό σκοτάδι.

Καί ἐγύρισε καί εἶπε στόν ἑκατοντάρχη ὁ Κύριός μας, κάτι κουβέντες πού σέ μᾶς θά φαινόντουσταν αἰνιγματικές.

   -Φύγε, πήγαινε καί νά γίνει ὅπως εἶπες. Νά γίνει σύμφωνα μέ τήν πίστη σου. Μέ κεῖνο πού ἔχεις στήν καρδιά σου.

   Ἔφυγε ὁ ἄνθρωπος, «καί ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης». Πῆγε στό σπίτι του καί βρῆκε τόν ὑπηρέτη του, νά ἔχει γίνει καλά ἀπό τήν στιγμή πού ὁ Χριστός τοῦ εἶπε: «πήγαινε καί θά γίνει ὅπως εἶπες. Σύμφωνα μέ τήν πίστη σου».

Γιά ὅλους ἀνοικτός ὁ δρόμος τῆς πίστης

   Ξέρετε τί μᾶς λέει ὁ Χριστός μ’ αὐτό;

Μᾶς λέγει: «Ἐγώ εἶμαι πάντοτε ὁ ἴδιος».

Ὁ Θεός δέν ἀλλοιώνεται. Δέν ἦταν ποτέ παιδάκι, δέν γερνάει, δέν κουφαίνεται ὅπως κουφαίνονται οἱ γέροι. Δέν ἀδυνατίζει. Ἕνας Θεός μπορεῖ νά σηκώσει ἕνα μεγάλο βάρος. Ἕνας γέρος ὁ κακομοίρης, δέν μπορεῖ νά σηκώσει τίποτα. Καί εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος. Δέν ἀλλάζει ἐσωτερικά. Ἦταν πανάγαθος καί θά μείνει πανάγαθος. Δέν ἦταν πιό καλός ὁ Χριστός τότε πού ἦταν στή γῆ, τότε πού σταυρώθηκε γιά μᾶς. Καί τώρα χάλασε. Ὁ ἴδιος εἶναι.

   «Ἐάν ἔχετε πίστη» μᾶς λέει, «σάν τοῦ ἑκατοντάρχη, καί μέ ἐπικαλεῖσθε θά γίνεται ὅτι ἔγινε καί στόν ἑκατοντάρχη».

Γιατί δέν γίνεται; Ποιός φταίει;

   Φταῖμε ἐμεῖς, πού δέν φροντίζομε νά ἔχομε πίστη.

   Ἐρώτημα: Ποῦ τήν βρῆκε τήν πίστη ὁ ἑκατοντάρχης;

Κληρονομιά τήν εἶχε ἀπό τόν πατέρα του καί ἀπό τήν μητέρα του; Ἔχετε βρεῖ κανένα νά ἔχει κληρονομιά τήν πίστη ἀπό τόν πατέρα του καί ἀπό τήν μητέρα του; Ἡ πίστη δέν εἶναι σάν τά γαλανά μάτια, οὔτε σάν τά ξανθά μαλλιά. Οὔτε σάν τό ὕφος ἤ σάν τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου. Ἀλλά τί εἶναι ἡ πίστη; Εἶναι ἀγώνας. Ὅπως εἶναι ὅλα τά καλά ἔργα. Ὅλες οἱ ἀρετές.

Παράδειγμα: Πότε ἔχεις ἀγάπη;

Μποροῦμε νά λέμε, αὐτός ἔχει καλά αἰσθήματα καί αὐτός ἔχει κακά αἰσθήματα; Ἅμα θέλει μαζεύει τήν ὀργή του, καί τίς παλιανθρωπίστικες διαθέσεις του καί πάει καί δίνει λίγη ἀγάπη. Πῶς; Βοηθώντας, λέγοντας καλές κουβέντες, ἐνισχύοντας, ἐνθαρρύνοντας, ἐλεώντας.

   Ἅμα κάθεται ὁ ἄντρας στήν ταβερνούλα του ἤ στό καφενεδάκι του καί πίνει, βρίζοντας, βλασφημώντας καί κουτσομπολεύοντας. Καί γυναίκα στή γειτονιά της μέ τίς ἄλλες ἐκεῖ καί κάνει τήν ἴδια δουλειά, χωρίς –ἔστω- νά καπνίζει καί νά πίνει, ποῦ θά τήν βρεῖ τήν πίστη;

Ἡ ἁγνότητα εἶναι μία ἀρετή. Ἅμα θέλεις τήν φτάνεις. Ἅμα σύ ἀγωνιστεῖς καί προσέξεις λιγάκι τόν ἑαυτό σου, ἔχεις ἁγνότητα. Ἅμα ἀφήσεις τόν ἑαυτό σου ἐλεύθερο καί τρέχει ἀπό ἀτιμία σέ ἀτιμία, ποῦ θά τήν βρεῖς;

Ἅμα θέλεις προσέχεις τόν ἑαυτό σου, νηστεύεις Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστή καί ἀποκτᾶς ἐγκράτεια. Ἅμα αὐτό δέν τό κάνεις πού θά τήν βρεῖς τήν ἐγκράτεια; Στό δρόμο;

   Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί τήν πίστη δέν τήν βρίσκομε στό δρόμο.

Οὔτε θά μᾶς τήν πεῖ ἡ γιαγιά μας. Ἤ ὁ πατέρας μας. Ἡ γιαγιά μας καί ὁ πατέρας μας καί ἡ μητέρα μας, μᾶς δίνουν ἁπλῶς συμβουλή. Ἅμα τήν συμβουλή τήν ἀκούσομε, καί κάνομε αὐτά πού πρέπει, ἀποκτᾶμε καί πίστη καί ἀγάπη καί καλωσύνη καί ὅλες τίς ἀρετές. Πηγαίνομε  δηλαδή κοντά στό Θεό.

Ὁ Χριστός μᾶς ἔχει πεῖ, πῶς ἡ πίστη μεγαλώνει καί πῶς μικραίνει. Καί πῶς χάνεται.

Νά πάρομε ἕνα παράδειγμα:

   Ἕνας ἄνθρωπος, γεννήθηκε, μεγάλωσε, ἀγωνίστηκε τέλος πάντων, ἔφτασε εἴκοσι, εἰκοσοπέντε χρονῶν. Ὅλα αὐτά τά χρόνια κρατήθηκε καθαρός· σῶμα καί ψυχή. «Μπράβο, μπράβο του τό παιδί». Ἔχει καί καλά αἰσθήματα. Ἀλλά τότε τά κάνει ὅλα ἴσωμα. Τί θά γίνει;

Θά πάει σάν βαρίδι μέσ’ στή θάλασσα. Κατακόρυφα κάτω. Καί μετά ἀπό λίγο ψάχνεις νά τόν βρεῖς, ψάχνεις νά δεῖς τά αἰσθήματα… Ποῦ αἰσθήματα; Ποῦ αἰσθήματα; Ἔχουν ὅλα χαλάσει. Γιατί;

Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔπαψε νά ἀγωνίζεται. Ἔπαψε νά προσέχει τόν ἑαυτό του.

Ὅλα νά τά θυμᾶσαι ἀλλά μαζί μέ τόν Χριστό

   Ὁ Χριστός εἶχε μαζί του τούς δώδεκα ἀποστόλους. Καί κάθε ἡμέρα τούς συμβούλευε πῶς θά ἔχουν περισσότερη πίστη. Καί ἄκουαν καί ἀποκτοῦσαν καλύτερη πίστη.

Ἔρχεται λοιπόν μιά φορά, καί ἐνῶ κεῖνοι ἦταν στό καραβάκι, ὁ Χριστός περπατάει ἐπάνω στό νερό, ὅλα εἶναι δυνατά στόν παντοδύναμο Θεό· καί πηγαίνει πρός τό μέρος τους. Τόν βλέπει ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀπό τό καραβάκι καί τοῦ φωνάζει:

   -Κύριε σύ εἶσαι;

   Ἀπαντάει ὁ Χριστός:

   -Ἐγώ εἶμαι.

   -Ἀφοῦ σύ μπορεῖς καί περπατᾶς ἐπάνω στή θάλασσα καί ἡ θάλασσα εἶναι γιά σένα ἄσφαλτος, διάταξε καί μένα νά περπατήσω ἐπάνω στή θάλασσα καί νά ρθῶ κοντά σου γρήγορα.

   Λέει ὁ Χριστός:

   -Ἔλα.

   Πηδάει κάτω ὁ ἀπόστολος Πέτρος καί τρέχει ἐπάνω στή θάλασσα, σάν νά ἦταν ἄσφαλτος, νά πάει κοντά στό Χριστό. Ἀλλά ἐκείνη τή στιγμή ἦταν ταραχή στή θάλασσα καί βλέπει ἕνα κύμα μεγάλο μπροστά του καί φοβήθηκε. Καί ὅταν φοβήθηκε, ἄρχισε νά βουλιάζει.

Τί σημαίνει «φοβήθηκε»;

-Δέν πατοῦσες Πέτρε πρίν ἀπό λίγο πάνω στή θάλασσα σάν νά ἦταν ἄσφαλτος. Μέ ποιοῦ τήν διαταγή πάτησες στόν ἀφρό τῆς θάλασσας σάν νά ἦταν πέτρα; Ἐκείνου πού ἐρχόταν πρός τό μέρος σου. Γιατί τώρα φοβήθηκες;

Ἀπάντηση: Ξέχασε τόν Χριστό καί θυμήθηκε μόνο τά κύματα καί τόν ἑαυτούλη του.

   Καί ἀφοῦ θυμήθηκε τά κύματα καί τόν ἑαυτούλη του, χωρίς τόν Χριστό ἔπαψε νά ἔχει πίστη.

Γιατί τί εἶναι ἡ πίστη;

Νά θυμᾶσαι τόν ἑαυτό σου καί τόν Χριστό. Νά θυμᾶσαι τόν κόσμο γύρω σου, ἀλλά νά θυμᾶσαι καί τόν Χριστό.

Πῶς νά τόν θυμᾶσαι τόν Χριστό; Ὄχι ἀδιάφορα καί ψυχρά, ἀλλά νά θυμᾶσαι ὅτι εἶναι ὁ παντοδύναμος κυρίαρχος τοῦ σύμπαντος. Ὅταν αὐτό τό θυμᾶσαι ἔχεις πίστη. Καί θά πηγαίνεις ὅλο στό καλύτερο. Ἀπό εὐλογία Θεοῦ σέ εὐλογία Θεοῦ.

Τέτοιους φόρους συνέχεια νά δίνομε

Λέγει τό ἅγιο Εὐαγγέλιο: Ἐνῶ συνεχιζόταν ἡ ζωή τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί κάθε ἡμέρα ἦταν κοντά στό Χριστό, -ἐμεῖς θά λέγαμε σήμερα μέσα στήν Ἐκκλησία καί κοντά στούς ἱερεῖς, μέ τά θρησκευτικά βιβλία ὁδηγό- μάθαιναν νά ἔχουν ὅλο καί περισσότερη πίστη. Ἀλλά μιά φορά βρέθηκε ὁ ἀπόστολος Πέτρος σέ πολύ δύσκολη θέση. Γιατί; Πῆγαν οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης καί ἔλεγαν: «Ὅλοι ἐδῶ εἴσαστε δοῦλοι καί πρέπει νά πληρώσετε χαράτσι, κεφαλικό φόρο, γιά νά ὑπάρχετε».

Εἶπαν στόν Πέτρο:

   -Τό χαράτσι σας. Καί συνέχισαν μιλώντας του μέ ἐντροπή,  ὁ Χριστός πληρώνει φόρο; Πληρώνει χαράτσι;

   Κόμπιασε ὁ Πέτρος. Τά ἔχασε. Τί νά πεῖ; Πληρώνει ἤ δέν πληρώνει.

   Καί ἅμα πληρώνει, Κύριος τοῦ κόσμου εἶναι ἤ δοῦλος; Τί ἀπό τά δυό;

   Καί ἄν εἶναι δοῦλος ἑνός παλιανθρώπου πού λέγεται αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης, ἤ ἔστω καί ἄν δέν εἶναι παλιάνθρωπος ἕνα ἀνθρωπάκι εἶναι πού θά πεθάνει. Ἄν πληρώνει φόρο ὁ Χριστός, τί κυρίαρχος τοῦ κόσμου εἶναι; Ἔσπασε τό μυαλό τοῦ Πέτρου, ἔσπασε καί ἡ καρδιά του.

   Πάει στό Χριστό καί τοῦ λέει:

-Κύριε ἦρθαν καί μᾶς ζητᾶνε φόρο. Τί κάνομε τώρα; Πληρώνεις ἐσύ φόρο;

   Τοῦ ἀπάντησε ὁ Χριστός:

   -Πέτρε, μήν καυγαδίζεις καί μήν ἐνοχλεῖσαι. Πᾶρε τό ἀγκιστράκι σου, βγές παραέξω στή θάλασσα καί ρίξε το μέσα. Θά πιάσεις ἕνα ψάρι. Ἄνοιξε τό στόμα του καί θά βρεῖς ἕνα νόμισμα. Εἶναι ἀκριβῶς ὁ φόρος γιά μένα καί γιά σένα. Πάρτο καί δώσ’ τους το.

Ὅλοι κάτι ξέρομε ἀπό ψάρεμα.

Πιάσατε ποτέ ψάρι μέ φράγκο μέσ’ στό στόμα του; Πιάσατε ποτέ ψάρι μέ τάλληρο στό στόμα του; Πιάσατε ποτέ ψάρι μέ λίρα στό στόμα του; Τί νά τήν κάνει τήν λίρα τό ψάρι; Δέν τρώγεται. Κανείς δέν ἔπιασε ποτέ.

Καί νά ὁ Χριστός λέει στόν Πέτρο τό ἀδύνατο. Τό πρῶτο ψάρι πού θά πιάσεις, θά ἔχει μέσ’ στό στόμα του τό νόμισμα πού χρειάζεται γιά νά πληρώσουμε φόρο, ἐγώ καί ἐσύ. Ἀκριβῶς. Τέσσερες δραχμές. Τετράδραχμο, ἦταν τότε τό νόμισμα. Τότε ἔκοβαν νομίσματα μέ ἀξία ἕνα, δύο, τέσσερα. Ἐμεῖς ἀντί γιά τετράδραχμο κόβομε τό τάληρο.

   Πάει ὁ ἀπόστολος Πέτρος καί πιάνει τό ψάρι.

Βρίσκει τό τετράδραχμο, γυρίζει στό Χριστό καί μετά τό δίνει στούς φοροεισπράκτορες. Πῶς τό ἔδωσε; Γεμάτος ἀπό γαλήνη. Γιατί κατάλαβε ὅτι ἐκεῖνος πού διατάζει τά ψάρια ποῦ θά πᾶνε, τί θά βροῦν, τί θά τό κρατήσουν στό στόμα τους καί πῶς θά πᾶνε νά δαγκώσουν τό ἀγκίστρι τήν ὥρα πού τό ρίχνει ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέσα στή θάλασσα, αὐτός εἶναι ἔξω ἀπό κάθε ἀμφισβήτηση Κύριος τοῦ σύμπαντος. Καί δέν εἶναι ποτέ δοῦλος. Ἀπό τότε δεκαπλασιάστηκε ἡ πίστη τοῦ Πέτρου.

Ἀνοῖξτε μάτια καί αὐτιά

   Τί μᾶς λέει ἐμᾶς, αὐτό τό παράδειγμα;

-Ἀνοῖχτε τά μάτια σας τά αὐτιά σας. Νά βλέπετε καί νά ἀκοῦτε τά ἔργα Θεοῦ. Πόσα ἔργα Θεοῦ κυκλοφοροῦν μέσα στόν κόσμο;

   Λέει ἕνας ἅγιος. Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἀπό θαύματα. Δέν ἔχομε μάτια νά τά δοῦμε. Καί αὐτιά νά τά ἀκούσομε.

Πόσα θαυμαστά γεγονότα ἀκοῦμε καί διαβάζομε στούς βίους τῶν ἁγίων; Καί πόσα ζοῦμε οἱ ἴδιοι καί τά μαθαίνομε ἀπό τόν διπλανό μας, ἀπό τόν συγγενή μας, ἀπό τόν φίλο μας.

   Τό μεγαλύτερο καλό πού μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος εἶναι νά ψάχνει νά βρεῖ, πῶς θά πιστεύει καλύτερα, βαθύτερα καί σωστότερα στό Χριστό.

Τί νά τό κάνεις ἀδελφέ μου νά διαβάζεις τίς ψευτοφυλλάδες κάθε μέρα. Ὅλοι λίγο πολύ διαβάζουν κάποια ψευτοφυλλάδα, ἄν ὄχι κάθε ἡμέρα, σίγουρα κάθε ἑβδομάδα.

Καί τί νά τό κάνεις νά χαζεύεις στό χαζοκούτι πού λέγεται τηλεόραση μέ ἱστορίες πού δέν σέ πᾶνε πουθενά. Ἤ μᾶλλον σέ πᾶνε κατά «κάτω». Μέ ὅλα τά αἰσχρά καί τά ἄπρεπα πού δείχνουν.

Γιατί ἀφήνεις τόν ἑαυτό σου νά καταστρέφει τό χρόνο καί νά βλέπει καί νά παρακολουθεῖ ἐκεῖνα πού σέ πᾶνε «κάτω». Καί δέν φροντίζεις νά ἀκοῦς, νά μαθαίνεις ἐκεῖνα πού σέ πᾶνε «ἐπάνω», δηλαδή τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων, ἀπό τίς διδασκαλίες ἐκείνων πού ἔχουν λόγο νά ποῦν.

   Θά ἔπρεπε, ὅταν βρίσκουμε ἄνθρωπο πού ἔχει χρυσό στόμα καί θέλει νά πεῖ συμβουλή, νά μήν τόν ἀφήνομε νά σταματήσει.

Ἡ δογματική τῶν Παπούα

Θά ποῦμε ἀκόμα δυό ἱστοριοῦλες, γιά νά ὁλοκληρώσομε τό θέμα καί νά διδαχθοῦμε ἀκόμη περισσότερο.

Οἱ Παπούα ἦταν ἕνας πολύ ἄγριος λαός στήν Ἀφρική, δηλαδή ζοῦσαν πρωτόγονα. Ὄχι ὅτι ἦταν ἀγριότεροι ἀπό τούς ἄλλους. Ἴσως ἐμεῖς σφάζομε πιό πολλούς ἀπ' ὅτι σφάζουν οἱ Παπούα. Σ’ αὐτούς λοιπόν προσπαθοῦσε κάποιος καλός χριστιανός νά τούς διδάξει τόν Χριστό. Ἀλλά ἐνῶ ἔμαθε τήν γλώσσα τους, δέν μποροῦσε νά τούς πεῖ: «πιστεύετε στό Χριστό». Γιατί στή γλώσσα τους δέν ὑπῆρχε λέξη γιά τό «πιστεύω». Εἶχαν λέξεις γιά ὅλα τά λουλούδια, γιά ὅλα τά ἔντομα, γιά ὅλα τά ζῶα τους, γιά ὅλων τῶν εἰδῶν τίς πέτρες, γιά ὅλων τῶν εἰδῶν τά δενδράκια. Ἀλλά δέν ὑπῆρχε ἡ λέξη «πιστεύω».

Ἄκουγαν λοιπόν νά τούς διηγεῖται ὅτι ὁ Χριστός ἔκανε ἐκεῖνο, καί ἐκεῖνο καί δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν τί θέλει νά τούς πεῖ.

Τοῦ λέει λοιπόν ἕνας:

-Τόν ἐγνώρισες ἐσύ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, πού ἦταν ὁπωσδήποτε μεγάλος;

Λέει:

-Ὄχι.

-Ἦταν ἀπό τήν πατρίδα σου;

-Ὄχι.

Ἦταν τώρα σύγχρονος;

-Ὄχι.

-Συγγενής σου;

-Ὄχι.

-Ἔ, τότε πῶς τόν ξέρεις; Πῶς μιλᾶς γι’ αὐτόν;

Ὁ ἱεραπόστολος ἐπέμενε ὅτι τόν ξέρει πολύ καλά. Καί μιλοῦσε μέ τέτοιο ἐνθουσιασμό, πού κάποιος ἄνθρωπος μιλάει ἔτσι μόνο γιά τόν ἀδελφό του καί γιά τόν πατέρα του. Γιά τό πιό ἀγαπητό του πρόσωπο.

Τελικά λέει ἕνας ἀπό τούς Παπούα:

-Ἄ, χά. Ἀπό τήν πατρίδα σου δέν ἦταν, σύγχρονος σου δέν ἦταν, γνωστός σου δέν ἦταν, δέν τόν εἶδες ποτέ μέ τά μάτια σου. Δηλαδή τόν εἶδες μέ τήν καρδιά σου; Μέ τήν καρδιά σου τόν εἶδες;

-Ναί, μπράβο, ἀπαντᾶ ὁ ἱεραπόστολος. Μέ τήν καρδιά μου τόν εἶδα. Καί μέ τήν καρδιά μου τόν ἀγάπησα.

Τότε ἔγραψαν κεῖ πέρα: «Ξέρετε, τόν Χριστό πρέπει νά τόν βλέπομε μέ τήν καρδιά μας. Καί νά ψάχνομε νά τόν βροῦμε μέ τήν καρδιά μας».

Τί θέλει νά πεῖ αὐτό;

Νά ἐδῶ εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Κοίταξέ την μέ τά μάτια, τοῦτα ἐδῶ τά μάτια τά ἐξωτερικά, ὅσο θέλεις. Μηδέν ἀπό μηδέν, μηδέν. Ὠφέλεια δέν θά ἔχεις. Κοίταξέ την μέ τήν καρδιά σου. Καί θά τήν γεμίσει χαρά καί εἰρήνη. Θά δεῖς ἀμέσως ἀποτέλεσμα.

Τρέξε ἄνοιξε. Κάποιος χτυπάει.

Ἕνας μεγάλος Εὐρωπαῖος ζωγράφος, ὁ Χόλμαν, ζωγράφισε μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ἴσως τήν ἔχετε δεῖ. Γιατί τήν ἔχουν φτειάξει σέ πολλά ἀντίγραφα πού κυκλοφοροῦν στόν κόσμο. Εἶναι ὁ Χριστός ἔξω ἀπό μία πόρτα. Καί τήν χτυπάει. Ποιά πόρτα χτυπάει ὁ Χριστός; Ὅλοι τό καταλαβαίνομε.

Ρώτησε ἕνας ἄνθρωπος τόν ζωγράφο:

-Καλά, τόν ἔφτειαξες τόν Χριστό νά  χτυπάει τόν πόρτα, ἀλλά ἅμα τοῦ ἀπαντήσουν ἀπό μέσα «ἄνοιξε», πῶς θά ἀνοίξει ἀφοῦ δέν ἔχεις βάλει χερούλι στήν πόρτα;

-Ἄ, τοῦ ἀπάντησε ὁ ζωγράφος. Λάθος κάνεις. Ὁ Χριστός δέν τήν ἀνοίγει τήν πόρτα. Μόνο τήν χτυπάει. Τήν πόρτα θά τήν ἀνοίξεις ἐσύ ἀπό μέσα. Δέν θά τοῦ ἀπαντήσεις ὠχαδερφιστικά: «ἄν μπορεῖς ἄνοιξε καί μπές». Δέν ἐπιτρέπονται τέτοιες ἀπαντήσεις στό Χριστό. Θά πᾶς ἐσύ ὁ ἴδιος καί θά τοῦ ἀνοίξεις. Μόνος σου. Ἔτσι πρέπει.

Ἀκοῦμε νά χτυπάει ἡ καμπάνα. Λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός:

«Κάθε φορά πού χτυπάει ἡ καμπάνα τῆς Ἐκκλησίας, χτυπάει ὁ Χριστός τήν πόρτα σου. Πρέπει νά πᾶς νά τοῦ ἀνοίξεις. Τήν καρδιά σου. Πῶς θά τοῦ τήν ἀνοίξεις ἅμα δέν πᾶς στήν Ἐκκλησία; Πῶς θά τοῦ τήν ἀνοίξεις, ἅμα δέν κάνεις κάτι τό ὡραῖο γιά χάρη του;

Ποιά εἶναι τά ὡραῖα πού πρέπει νά κάνει κανείς γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ;

Ὅλα τά καλά ἔργα· καί κυρίως ἡ προσευχή. Ὅταν στεκόμαστε σέ προσευχή τί κάνομε; Ἀνοίγομε τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας. Τήν ἀνοίγομε, ὅσο μποροῦμε πιό διάπλατα. Γονατίζομε κάτω καί λέμε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἔλα». Τά πρῶτα μας λόγια. «Ἔλα Χριστέ μου». Ἔτσι δέν ἀρχίζομε συνήθως τίς προσευχές μας, ἐμεῖς οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι; «Ἔλα Χριστέ μου». Μετά λέμε τό «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε…» Τί εἶναι τό «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε…» μιά λέξη εἶναι. «Ἔλα».

«Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας... ἐλθέ, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Ἔλα μέσα μου, ἔλα στή καρδιά μου Ἅγιο Πνεῦμα.

Τό ἴδιο λέμε καί μέ τό: «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος ἐλέησον ἡμᾶς». Τό ἴδιο λέμε μέ ὅλες τίς προσευχές μας. «Ἔλα μέσα στή καρδιά μας, ἔλα κοντά μας». Γιατί ἅμα ρθεῖ κοντά μας ὁ Χριστός γεμίζει ἡ καρδιά μας ἀπό ἀγαθά αἰσθήματα, ἀπό ὀμορφιά, ἀπό χαρά καί ἀπό εἰρήνη.

Τί τά θέλεις τά ἄλλα;

Ὅταν ἔχει ὁ ἄνθρωπος χαρά καί εἰρήνη στήν ψυχή του, θέλει φαΐ; Θέλει διασκέδαση; Θέλει τραγούδι; Γιατί πάει ὁ ἄνθρωπος νά γλεντήσει; Ἐπειδή δέν ἔχει χαρά καί εἰρήνη στή καρδιά του. Ὅποιος ἔχει χαρά καί εἰρήνη στή καρδιά του, δέν τόν ἀπασχολεῖ τό πρόβλημα νά στριφογυρίσει τά πόδια του, καί τή γλώσσα του τραγουδώντας ἤ νά κοπανίσει κατασταράκια, μπύρες καί ὁτιδήποτε ἄλλο.

Ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ εἶναι μόνιμη ἅμα τήν ἔχεις στή καρδιά. Ἐνῶ ἡ διασκέδαση, δίνει κάποια ψεύτικη χαρά τῆς στιγμῆς. Καί μετά;

Μετά πικρός ἀπολογισμός. … Πόσα χρήματα φύγανε; Τόσο γρήγορα φύγανε; Ἰδιαίτερα μερικοί φτωχοί, ξεχνιοῦνται, ξοδεύουν στό πανηγύρι καί γυρίζουν χωρίς δεκάρα στό σπίτι· καί λένε «Τώρα τί κάνομε μέ τά παιδιά; Πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ροῦχα καί βιβλία;»

Λέγει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ μεγάλος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῆς περιοχῆς μας: «Ἀδελφοί μου, δέν εἴμαστε μόνοι στόν κόσμο. Εἶναι καί ἕνας ἄλλος πού λέγεται διάβολος. Καί ὁ διάβολος εἶναι κακός συμβουλάτορας. Λέει συνεχῶς κακές συμβουλές. Καί σέ κάνει νά τό ρίχνεις ἔξω καί νά πέφτεις ἔξω. Ὄχι μόνο τό ρίχνεις ἔξω ἀλλά καί πέφτεις ἔξω. Καί τά δυό».

Ὅταν τό ρίχνεις ἔξω, νομίζεις πώς εἶναι ὅλα καλά. Ἀλλά  ὅταν «πέφτεις ἔξω» δέν εἶναι καθόλου καλά τά πράγματα.

Ἄν θέλετε, συνεχίζει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, νά γλυτώσετε ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου τρία εἶναι τά πράγματα πού φοβεῖται καί δέν σᾶς πλησιάζει.

• Πρῶτο, ἐκεῖνο πού φορᾶμε στό στῆθος μας. Κρατεῖστε τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἔχετέ τον καύχημα σας, ὄχι μόνο στολίδι. Καί στολίδι εἶναι. Ἀλλά πρῶτα καύχημα. Κάνετέ τον μέ πίστη, σάν νά ἔχετε τόν Χριστό μπροστά σας. Καί ὁ διάβολος θά φεύγει χιλιάδες μίλια μακρυά.

• Δεύτερο, φοβᾶται ἐκεῖνο πού πλενόμαστε στήν Ἐκκλησία. Στήν Ἐκκλησία πρώτη φορά πλυθήκαμε στό ἅγιο βάπτισμα. Ἀλλά τό ἅγιο βάπτισμα τό λερώνουμε μέ τίς πράξεις μας. Χρειάζεται νά ξαναπλυθοῦμε. Καί ξαναπλενόμαστε μέ τήν ἱερά ἐξομολόγηση. Τήν ἐξομολόγηση τήν τρέμει ὁ διάβολος. Ἀπό τήν στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος θά εἰπεῖ: «πάω νά πῶ τίς ἁμαρτίες μου, γιά νά τίς λειώσω καί νά τίς σβύσω, γιά νά πλυθῶ, νά καθαριστῶ», ὁ διάβολος γίνεται μηδενικό.

• Καί τό τρίτο πού φοβᾶται εἶναι ἐκεῖνο πού τρῶμε στήν Ἐκκλησία. Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού τρώγει τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅσο πιό πολλές φορές τό τρώγει, τόσο πιό μακάριος εἶναι. Δέν εἶναι ἀδελφοί μου σωστό μόνο δυό – τρεῖς φορές τόν χρόνο. Νά ἑτοιμάζεστε καί νά κοινωνᾶτε. Νά γίνεστε ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα καλύτεροι. Καί πιό εὐάρεστοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἡ προσευχή τοῦ ἄρρωστου

Θά τελειώσουμε λέγοντας δυό λόγια γιά τό μυστικό νόημα τῆς προσευχῆς. Μιά φορά πῆγε ἕνας παπάς νά ἰδεῖ ἕναν ἄνθρωπο πού ἦταν κατάκοιτος, εἶχε καρκίνο καί σιγοπέθαινε. Ἦταν κακή περίπτωση καρκίνου καί πονοῦσε· ὁλόκληρος. Τοῦ λέει παπάς:

-Πῶς περνᾶς τήν ἀσθένειά σου παιδί μου;

Ἀπαντάει ἐκεῖνος:

-Πῶς νά τήν περάσω παπούλη μου μέ τέτοιους πόνους.

-Προσεύχεσαι καθόλου παιδί μου;

-Πῶς νά προσευχηθῶ παπούλη μου, τοῦ λέει, πονάω συνεχῶς. Δέν μπορεῖ νά πάει ὁ νοῦς μου πουθενά ἀλλοῦ ἀπό τόν πόνο.

Τοῦ λέει παπάς:

-Στενάζεις στόν πόνο σου Γιαννάκη;

Τοῦ ἀπάντησε:

-Στενάζω παπούλη μου. Συνεχῶς στενάζω.

-Ἔ, τοῦ  λέει. Κάθε φορά πού θά στενάζεις, λέγε καί τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἀντί νά κάνεις «ὤω!», λέγε «Χριστέ μου, Χριστέ μου», καί θά ἰδεῖς…

Ἀκολούθησε ὁ ἄνθρωπος τήν συμβουλή τοῦ ἱερέα. Καί ἀπό κεῖ καί πέρα κάθε στεναγμός του ἦταν καί ἕνα φώναγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἐνῶ περίμεναν ὅλοι ὅτι θά πέθαινε, (πέθανε ὁ ἄνθρωπος, ὅλοι θά πεθάνομε), δυστυχισμένος, φωνάζοντας, κλαίγοντας, ἦρθε ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν ψυχή του καί τόν ἄλλαξε…

Γιατί ἀδελφοί μου;

Γιατί τό χαμόγελο τό δίδει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά μας. Καί ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἱκανή νά ὀμορφύνει τή ζωή μας σέ ὅλα, ὄχι μόνο ὅταν εἴμαστε καλά, ἀλλά καί στόν χειρότερο ψυχικό πόνο, στήν χειρότερη σωματική ἀρρώστια καί στήν χειρότερη δυστυχία.

Ἄς ἀνοίξομε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Ἄς τόν βάλλομε μέσα. Καί ὁ Χριστός ὁ παντοδύναμος Θεός θά μᾶς ἀνταμείβει καί θά μᾶς λέγει: «γεννηθήτω σοι ὡς ἐπίστευσας». Ἀμήν.-

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου.

 πηγη.zoiforos

Ἀγαπήσωμεν Ἀλλήλους

Ἀγαπήσωμεν Ἀλλήλους

Νίκων Κουτσίδης (Ἀρχιμανδρίτης)

Στήν θεία Λειτουργία καί λίγο πρίν τήν ἀπαγγελία τοῦ «Πιστεύω» ὁ ἱερέας προτρέπει τούς πιστούς λέγοντας:

-Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν. Ἄς ἀγαπήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, γιά νά ὁμλογήσουμε ὅλοι μαζί, ὡς ἕνας ἄνθρωπος (ἐν ὁμονοίᾳ).

Τί νά ὁμολογήσουμε; Ἀπαντᾶ ὁ λαός μέσω τῶν ψαλτῶν:

-Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον. Δηλ. τήν πίστη μας στόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό, τήν Ἁγία Τριάδα.

Ὥστε, λοιπόν, ὁμολογία πίστεως χωρίς ἀγάπη δέν εἶναι εὐάρεστη στόν Θεό.
 

* * *
 

Αὐτήν τήν ὥρα, γίνεται μέσα στό ἱερό ὁ ἀσπασμός τῶν ἱερέων. Ἀσπάζονται οἱ ἱερεῖς ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί συγχρόνως λένε:
-Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν καί ἔστι καί ἔσται. Ὁ Χριστός εἶναι ἀνάμεσά μας καί θά εἶναι πάντοτε. Γιά νά μᾶς βλέπει ὅτι εἴμαστε εἰλικρινεῖς στήν ἔκφραση τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ὁ ἀσπασμός.
Παλαιότερα, αὐτός ὁ ἀσπασμός γινόταν καί ἔξω ἀπό τό ἱερό, μεταξύ τῶν λαϊκῶν καί πάλι ὡς ἔκφραση ἀγάπης.
Αὐτή ἡ σχέση πίστεως στόν Χριστό καί ἀγάπης φαίνεται στή ζωή τῶν ἁγίων.
Ποιοί εἶχαν τήν ζωντανώτερη πίστη στόν Χριστό; Οἱ ἅγιοι. Γι᾿ αὐτό καί δέν λογάριαζαν οὔτε τήν κακοπάθεια, οὔτε τήν ταλαιπωρία τοῦ σώματος, οὔτε τά μαρτύρια, οὔτε καί τόν θάνατο.
Ποιοί εἶχαν μεγαλύτερη ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους; Πάλιν οἱ ἅγιοι! Γι᾿ αὐτό καί ἐγίνονταν θυσία γιά τούς ἄλλους. Ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἀγάθων ὁ ἀσκητής: Θέλω νά βρῶ ἕναν λεπρό, νά πάρω τό σῶμα του (τό ἄρρωστο) καί νά τοῦ δώσω τό δικό μου, μέ μεγάλη μου εὐχαρίστηση(!) (Γεροντικόν, Ἀγάθων κστ΄, ἔκδ. ΑΣΤΕΡΟΣ, σελ. 14)
Ἐπειδή, ὅμως, εἴμαστε ἄνθρωποι ἀδύναμοι στίς ἀρετές (καί στήν ἀγάπη!), πολλές φορές παρασυρόμαστε ἀπό τήν πικρία μας γιά τήν ἀδικία πού μᾶς κάνουν καί γιά τίς τυχόν συκοφαντίες πού ἀκούγονται εἰς βάρος μας καί ἔτσι χάνουμε τήν ἀγάπη.
 

* * *
 

Σ᾿ αὐτές τίς περιπτώσεις ἄς ἐφαρμόζουμε τίς συμβουλές τῶν ἁγίων, παλαιῶν καί νέων:

-Ἄν ἔχεις πικρία γιά κάποιον πού σέ ἔθλιψε μέ τά ἔργα του καί τά λόγια του νά κάμεις τά ἑξῆς:

1. Κάθε βράδυ στήν προσευχή σου νά λές: Χριστέ μου ἐλέησε (=δεῖξε του ἀγάπη) πρῶτα ἐκεῖνον, μετά ἐμένα.

2. Ἐνώπιον ἄλλων ἀνθρώπων νά τόν ἐπαινεῖς μέ λόγια τιμητικά.

Τότε πραγματικά θά βροῦμε μεγάλη ψυχική ἀνάπαυση γιατί ἐφαρμόζουμε τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πού λέει νά γίνουμε μιμητές του:

-Νά γίνετε οἰκτίρμονες (εὔσπλαγχνοι) καθώς καί ὁ Πατέρας σας εἶναι οἰκτίρμων (Λουκ. 6,36).
πηγη.agiazoni

Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η ουσιαστική αναζήτηση

• 
• 

Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Δρ. Ελεονώρα Παπαλεοντίου - Λουκά

Όσο κι αν μας φαίνεται απίστευτο, πίσω από τις ακραίες συμπεριφορές του εφήβου, κρύβεται η αναζήτηση του απόλυτου, αναζήτηση του ίδιου του Θεού! Η ανάγκη για αγάπη, για δύναμη, για αλήθεια και γνώση είναι στην ουσία η αναζήτηση του Θεού που είναι η Τέλεια Αγάπη, Δύναμη, Αλήθεια και Γνώση. Απλά, η έφεση αυτή και η ‘αναζήτηση του απόλυτου’, είναι συστατικό της ψυχής μας, που ο ίδιος ο Θεός έβαλε μέσα μας για να Τον ψάξουμε και να Τον βρούμε.

Δυστυχώς, όμως, η αναζήτηση αυτή πολλές φορές διαστρεβλώνεται και εκτροχιάζεται, παίρνοντας λάθος δρόμο.

Οι ανάγκες είναι αληθινές, και πρέπει να τις ικανοποιούμε, απλά εμείς επιδιώκουμε να τις καλύψουμε με λάθος τρόπο... Αναζητούμε την Αγάπη, και την ψάχνουμε  στις ερωτικές σχέσεις που μπορεί να είναι και ανήθικες, αλλά κατά βάθος ψάχνουμε την τέλεια Αγάπη που δεν γνωρίσαμε. Αναζητούμε τη δύναμη στον πλούτο και στη δόξα του κόσμου τούτου, αλλά ξεχάσαμε πως «Κύριος η ισχύς μου».

Αναζητούμε την αλήθεια στη φιλοσοφία και την επιστήμη, και τη γνώση στα πτυχία και στις αίθουσες των πανεπιστημίων, αλλά ξεχνούμε ότι αυτά δεν είναι παρά μόνο ψήγματα σοφίας, σταγόνες μέσα στον ωκεανό της πραγματικής Σοφίας.

Τελικά, θα πει κανείς, να μην αγαπούμε, να μην αποκτούμε λεφτά, να μη μορφωνόμαστε; Όχι, δεν είπαμε αυτό, αλλά να ΜΗΝ ΕΞΑΡΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΑΣ απ’ αυτά, τα οποία είναι δώρα του Θεού, αλλά να Τον ευχαριστούμε γι’ αυτά και να ψάχνουμε, πίσω από τα ‘δώρα’ για τον δωρεοδότη Θεό, Εκείνον που είναι το Απόλυτο και το Τέλειο για το οποίο είναι φτιαγμένη η ψυχή μας και το ασυνείδητα πολλές φορές αναζητά... Ας μη συγχύζουμε τα ‘δώρα’ με το ‘Δώρο’, κι ας ακούσουμε τη φωνή Του που μας λέει: «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω

πηγη.isagiastriados

Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου

Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου

Εὐσταθίου Χριστάκης (Θελόγος)

 

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «... οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.



Προδρομικὴ μορφὴ

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ τὸν Ἰσαάκ, τὸν Σαμψών, τὸν Σαμουὴλ καὶ ἄλλα ἱερὰ πρόσωπα, ἀποτελεῖ κατὰ κάποιο τρόπο, τὴν πρώτη προδρομικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἰωάννη, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι ἑρμηνεύεται καὶ ὡς προτύπωση τῆς ὑπερφυσικῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ ὅπως εἶναι γνωστὸ ἀκολούθησε μετὰ ἀπὸ ἕξι μόλις μῆνες.

Ὁ Ἰωάννης ἦταν σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ θεοῦ, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ ἀναγγελία τῆς σύλληψής του ἔγινε μέσα στὸ ναὸ κατὰ τὴν ὥρα τῆς λατρείας, ἐνῶ μὲ τὴν ἁγία πορεία ποὺ ἀκολούθησε ἀναδείχθηκε πρῶτος ἀνάμεσα στοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους. Ἔκλεισε τὸν κύκλο τῶν Προφητῶν καὶ ἄνοιξε τὸν κύκλο τῶν ἀποστόλων. Ὁ ἐρχομὸς λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου στὴ γῆ ἀπετέλεσε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρμόσυνα γεγονότα ποὺ ἔστησαν τὶς πιὸ αὐθεντικὲς γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ. Ἦταν γεμάτος μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνόσῳ ἀκόμη βρισκόταν στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρα του. Καὶ ὅπως εἶχε προαναγγείλει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, αὐτὸς θὰ προπορευόταν τοῦ Μεσσία καὶ μὲ τὸ προφητικό του χάρισμα θὰ καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια καὶ θὰ γινόταν αἰτία νὰ ἐπιστρέψουν πολλὲς ψυχὲς στὸν Θεὸ καὶ σὲ πολλὲς οἰκογένειες νὰ ἐπικρατήσει ἡ συνεννόηση καὶ ἡ γαλήνη.



«Τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται;»

Ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ θεωρήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐλισάβετ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός της ὡς ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῆς ἀτεκνίας καὶ κυρίως ὡς φανέρωση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτήν. Ὅπως ἡ στείρα φύση τῆς μητέρας τοῦ Βαπτιστῆ καρποφόρησε κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ γενεθλίου του, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ στείρα γλώσσα τοῦ Ζαχαρία, ποὺ κατὰ τὴ ρήση τοῦ Γαβριὴλ ἔμεινε ἄλαλη σὲ πιστοποίηση τῆς ἀλήθειας τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ, ἐλάλησε καὶ προφήτευσε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς καὶ ὀνοματοδοσίας τοῦ παιδιοῦ. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ θαυμαστὰ γεγονότα προκάλεσαν τὸ φόβο καὶ τὴν κατάνυξη ὅλων ὅσων τὰ πληροφορήθηκαν καὶ ὅλοι διαπίστωσαν πὼς τὸ χέρι τοῦ Κυρίου ἦταν μαζί του καὶ τὸν προστάτευε.

Ἡ παρουσία τόσων θαυμαστῶν γεγονότων κατὰ τὴ σύλληψη καὶ γέννηση τοῦ Ἰωάννη εἶχε δημιουργήσει βαθειὰ αἴσθηση καὶ προβληματισμὸ ποὺ ἐκφράζονταν οὐσιαστικὰ μὲ τὸ ἐρώτημα «τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται»; Τί θὰ γίνει ἄραγε αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ ἡ ἔλευσή του στὴ ζωὴ συνοδεύτηκε μὲ τέτοια σημεῖα, ποὺ δὲν ἔχουν παρατηρηθεῖ προηγουμένως οὔτε σὲ βασιλιάδες, οὔτε σὲ προφῆτες, οὔτε σὲ ἁγίους; Ἡ ἀπάντηση δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ διὰ στόματος τοῦ Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος κυριεύτηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ προφήτευσε. Καὶ εἶπε γιὰ τὸ γιό του πὼς θὰ ἀναδειχθεῖ προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προπορευθεῖ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Υἱό Του, ποὺ θὰ ἔρθει στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν σώσει. Καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη θὰ εἶναι νὰ γνωστοποιεῖ στὸ λαὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ μεσσία καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ὑποδουλωμένοι στὸ θάνατο.




«Ἡ γέννησή σου, προμηνύει Πρόδρομε Ἀνατολὴν τὴν νοητὴν»

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νὰ τιμήσουμε σήμερα τὴ μεγάλη προδρομικὴ μορφὴ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Νὰ γιορτάσουμε τὴν ἡμέρα, νὰ πανηγυρίσουμε μὲ τὴ γέννησή του. Νὰ ἀτενίσουμε τὸ ὑπερλόγο μυστήριο, νὰ δοῦμε τὸ παράδοξο τελούμενο σήμερα. Ὁ συντονισμὸς τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννη ἀποβαίνει πρὸς ἁγιασμό μας καὶ μᾶς ἀνεβάζει πνευματικά. Ἡ μορφὴ του δείχνει ἀκριβῶς καὶ σήμερα τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Χριστὸ καὶ σὲ κοινωνία μαζί Του, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ κυοφορούμενος, ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀναδείχθηκε θαυματουργός.

πηγη.agiazoni

Ο διάβολος πουλάει πάντα χρησιμοποιημένα εργαλεία

Ο διάβολος πουλάει πάντα χρησιμοποιημένα εργαλεία

• 
• 

Ο διάβολος πουλάει πάντα χρησιμοποιημένα εργαλεία

Καθώς όλοι μας  χρειάζεται   να προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες, έτσι και ο Πονηρός αποφάσισε να διευθετήσει ένα μεγάλο τμήμα της απογραφής των πειρασμών του. Έβαλε αγγελία στην καθημερινή εφημερίδα και ασχολήθηκε με τους πελάτες του στο εργαστήρι του όλη την ημέρα.

Ήταν ένα απίθανο απόθεμα: ενάρετες πέτρες για σκόνταμα, καθρέφτες που τροφοδοτούν την «Αυτού Μεγαλειότητα», γυαλιά που μειώνουν τη σπουδαιότητα των άλλων. Κάποια αντικείμενα, κρεμασμένα στον τοίχο, τραβούν την προσοχή : στιλέτο με κυρτή λεπίδα για να μπήγεται αποτελεσματικά στην πλάτη του πλησίον και μαγνητόφωνα που καταγράφουν μόνο κουτσομπολιά και ψέματα.

-Μην ανησυχείτε για την τιμή! Απευθύνθηκε ο γέρο-Πονηρός σε υποψήφιους πελάτες. Πάρτε σήμερα, πληρώνετε, όταν μπορείτε!

Ένας επισκέπτης, παίζοντας σε μια γωνιά, πρόσεξε δύο εργαλεία που φαίνονταν ότι είχαν πολυχρησιμοποιηθεί και έδειξε κάποιο ενδιαφέρον. Ωστόσο ήταν πανάκριβα. Περίεργος, θέλησε να μάθει την αιτία της εμφανούς αυτής διαφοράς.

-Είναι φθαρμένα, διότι είναι αυτά που περισσότερο έχουν χρησιμοποιηθεί, απάντησε ο Πονηρός, γελώντας. Εάν όμως τα χρησιμοποιήσετε με πολλή διάκριση, ξέρουν πώς να λειτουργήσουν, χωρίς να σας εκθέσουν . Ωστόσο και τα δύο αξίζουν την τιμή που ζητώ· είναι η Αμφιβολία και το Σύνδρομο Κατωτερότητας. Όλοι οι άλλοι πειρασμοί μπορεί και να αποτυγχάνουν, αλλά αυτοί οι δύο πάντα φέρνουν αποτελέσματα.

Διασκευή από τα Πορτογαλικά. Αθανάσιος Γκάτζιος

πηγη.isagiastriados